دعاهای مجرب ویژه ماه مبارک رمضان

 منبع عکس زیر وبلاگ http://5354.blogfa.com

بهترین زمان جهت انجام دعاهای مجرب، ماه مبارک رمضان است و دیگر زمانی از این نیکوتر نمی توان توصیه نمود.

رمضان

عزیزان روزهای مبارکی است و با شما ارتباط دارم چه ان ها که روزه دارند و چه آن هایی که عذری در روزه داری دارند اما حسرت روزه داری در دل آن هاست ضمیر تابناک و نورانی دارید و فضای مجازی را معطر کرده اید و در این روزهای معنوی همه ی ما می توانیم برکات و ثمرات و خیرات فراوان ببریم و سرمایه ی روحی عظیم برای آینده ی خویشتن بیندوزیم. از رمضان گذشته تا این رمضان نشیب و فراز بسیار بر همه ی ما بگذشته است و امیدوارم این حرکت ها همه رو به کمال باشد تحولات میمون و خجسته ای باشد و ما را در سبیل(راه) هدایت یاری کند و نشانه های رشد را به ما نشان بدهد. موضوع ما رمضان و پیامبر شدن است و نسبتی میان ماه رمضان و پیامبری هست. مقدمه ای را هم بر قرآن و رمضان سخن می رانم.

آشکار است که همه ی ما مسلمانان می دانیم که ماه رمضان به اصطلاح بهار قرآن است. وقتی که مومنان یکی از مهمترین عبادات خود را خواندن قرآن و تأمل بر قرآن می دانند اما ارتباط و نسبت قرآن و رمضان بسی بیشتر از این است و من می کوشم که پاره ای از آن زوایا را کاوش کنم و اشکار کنم و این ارتباطات چند گانه را بازنمایم و مهمتر از همه توضیح بدهم که برای امروز ما این ربط و نسبت چگونه معنا دارد و چگونه تعریف می شود و ما چرا باید علی الخصوص در این ماه به این کتاب مقدس آسمانی روی کنیم و از آن بهره بیندوزیم. قرآن در ماه رمضان نازل شده است تنها موردی که ماه رمضان در قران نام برده شده است همین جاست که: شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلاَ يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ اللّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ. از این آیه برمی آید که قران در ماه رمضان نازل شده و به همین دلیل برادران اهل سنت بعثت پیامبر را در ماه رمضان می گیرند و ما شیعیان در ماه رجب. اما این که چرا این چنین شده سخن بسیار است و دعوت می کنم که هر عزیزی تمایل دارد بداند سرچ نماید و به جواب برسد. پیامبر ما در ماه رمضان قبل از رسیدن به پیامبری در رمضان سال ها خلوت نشینی می کرد در غار حرا و در ماه های رمضان به اون غار پناه میبرد.

خدیجه همسر ایشان غذا و آب برای او میبرد. ما به درستی نمی دانیم که پیامبر چه عبادتی می کرد، چه ریاضتی می کشید و چه تأملاتی و مراقباتی با خود داشت اما نفس کناره گیری، گوشه گیری و کناره گیری از خلق و دست کم یک ماه تمام را در حالت انزوا و انعزال به سر بردن، مراقبه و تأمل کردن، جان او را شکوفا می کرد و پیداست که از این امر لذت میبرد و الا طالب ادامه دادن آن نبود و اجباری هم در این کار و جود نداشت، مختارانه و مشتاقانه به این کار می شتافت بیرون از شهر می رفت و ماه رمضان هم در اوقات بسیار گرم و داغ در عربستان واقع می شد ولی این گرما مانع آن نمی شد که پیامبر تجربه خلوت نشینی خود را فروبگذارد و ترک کند. همین خلوت گزینی ها بود همین مراقبه ها و تأملات انفرادی بود که رفته رفته چراغ و شعله ی جان او را شعله ور کرد و ضمیر او را آماده ی پذیرفتن الهام کرد و نهایتا هم نتیجه بخشید و در همین ماه بود که میوه ی نبوت رو از درخت خلوت نشینی چید و جان او و کام او به این میوه ی شیرین، شیرین شد. لذا ورود ایات نخستین ماه مبارک رمضان، امر محتملی است.

آمادگی های روحی پیامبر و آن انجزابی و طلبی که در او بوجود آمده بود، وقوع این حادثه رو بسیار عینی و محتمل می کرد و همین بود هم که نتیجه داد و او به مقصد رسید. ما نمی دانیم که انگیزه ی نخستین پیامبر برای رفتن به غار و خلوت نشینی چه بود؟ مسلما خبر نداشت که پیامبر خواهد شد، بدیهی ست که چنین قول و قراری را با او نگذاشته بودند. خداوند در قران به پیامبر می فرماید تو خبر از کتاب و ایمان نداشتی این جان که در تو بارور شده است این کشفی که صورت گرفته است و این حقایقی که نو به نو ، تازه به تازه برای تو کشف می شود اینها مقولاتی ست که تو پاک پیش از این از اونها بی خبر بودی و دسترسی به آنها نداشتی، نه جایی آنها را خوانده بودی، نه کسی به تو گفته بود و نه خودت انتظار داشتی که به این متاع برسی و از نردبان ریاضت بالا بروی و به آسمان بعثت و نبوت برسی.

بنا براین اونچه که انگیزه ی او بود یکی هدایت باطنی الهی بود نوعی الهام غریزی ناخودآگاه در جان او، او را به این راه می کشاند، ان مسیری که مقصد میمون و مبارکی داشت و نهایتا هم او را به یک نهایت خجسته ای رساند که پیامبری باشد. این ها همه در ماه مبارک رمضان بود. یک پیام بسیار مهم دارد و می خواهم آن را خدمت شما عرض بکنم که ماه رمضان برای همه ی ما می تواند چنین آمادگی را برای ما پدید بیاورد و ما می توانیم در پایان ماه روزه داری چنین میوه های آبدار و شیرینی رو از درخت جانمان بچینیم و کام مان را شیرین کنیم. در حقیقت پیامبر تجربه ی خود را در اختیار ما نهاد. آری در رمضان ضرفیت به پیامبری رسیدن ما. نردبانی که او با آن بالا رفته بود در اختیار ما گذاشت و به ما گفت که من از این راه رفتم و به این مدارج و پیامبری رسیدم، شما هم می توانید امتحان کنید. در حقیقت راهی که رفته بود آشکارا رایگان در اختیار ما نهاد و نردبان را کنار نگذاشت و از کسی نپوشاند که آسمان اگر چه بام بلندی دارد اما من راه آن را بر شما نشان دادم. مولوی گویی از زبان پیامبر این بیت را گفت:

اگر چه بام بلند است آسمان مگریز           چه غم خوری ز بلندی که نردبان کردیم

اگر تو دیوی ما دیو را فرشته کنیم             اگر تو گرگی ما گرگ را شبان کردیم

یعنی این یک راهی ست که گرگ ها را شبان می کند، دیوها را فرشته می کند. این کیمیا همین کیمیای خلوت گزینی ست همین کیمیای ریاضت کشی ست. مولانا عینا تجربه ی پیامبر را می گوید:

گر تو این انبان ز  نان خالی کنی         پر ز گوهرهای اجلالی کنی 

اگر این معده را از نان خالی کنی گوهرهای پنهان، جای آن می نشیند. همین روزه داری و همین گرسنگی کشی، ما را به گنج هایی خواهد رساند. شب های رمضان پیامبر به بیداری می گذراند و اگر ما دولت می خواهیم باید خواب را کم کنیم. هم سحرخیزی می کرد و هم به پیروانش می گفت که سحر خیزی کنید، فایده ها دارد، منافع دارد. هم روزه می گرفت گرسنگی می کشید، ریاضت میبرد و هم به پیروانش این راه را توصیه می کرد. در حقیقت می خواست بگوید که پیامبر شدن، به دروازه های آسمان رسیدن و به آستانه ی آن رسیدن و از نردبان معنویت بالارفتن، امر نهان و امر محالی نیست، چیزی ست که در اختیار همگان است.

آغاز کار در این ماه رمضان است. ماه رمضان خود به خودی ارزشی ندارد آنکه در ماه رمضان می نشید روزه می گیرد و گرسنگی و تشنگی رو در خودش جذب می کند، ریاضت می کشد و خلوت نشینی می کند، اوست که قرآن بر او نازل می شود و این شکوفایی در جان محمد(ص) بود و در جان امت پیامبر هم می تواند اتفاق بیفتد. پیامبر این را در خلوت تجربه کرد اما به ما گفت که شما این را در اجتماع تجربه کنید، جان های ما ضعیف است، قلوب را باید در کنار همدیگر بگذارید تا یک میدان مغناطیسی عظیم بشود و قدرت جذب معنویات و حقیقت ها رو بیشتر پیدا کند. اراده ها و دل ها را در کنار یکدیگر قرار دهید و قدرتی که بدست می آید صدها برابر بیشتر از فضایی است که در خلوت به دست می آید، به همین سبب پیروان پیامبر، خلوت نشینی رو فرونهادند. پیامبر فرمود در اسلام رهبانیت نداریم رهبانیت امت من نشستن در مساجد و در کنار یگدیگر نشستن است. آنکه گفته شده است خلوت بگزینید این است که از بدان دوری بگزینید نه از خوبان. خوبان باید در کنار یکدیگر بنشینند پاکان باید با یکدیگر باشند و تجربه ها رو باهم قسمت کنند. وقتی که این طهارت ها، صفاها روی هم ریخته میشود و توده ی عظیم متراکمی پدید می شود آنگاه است که می شود نزول رحمت رو امید برد. آری دعا کردن در این فضاهاست که تاثیر خواهد کرد. اگر دعای مجرب را می خواهید تجربه کنید، دعا را در جمع بخوانید و اجابت ها را تجربه کنید. این روزهاست که دعاهای مجرب را می توان نیکوتر تجربه کرد. یک فرصتی است و یک امتیازی است که برای مقدمه ی زمان انجام هر دعای مجربی است.

نویسنده مقاله: حسین ربیعی   انتشار آزاد با ذکر نام و منبع بلامانع است

دعای سلامتی چشم درد، ذکر سلامتی چشم تا یک ماه

آورده اند که هر کس به هنگام دیدن هلال ماه هفت بار سوره حمد را بخواند خداوند وی را در آن ماه از چشم

درد ایمن می سازد .

منبع : بحارالانوار ج 98 ص 376

ثواب روزه داری در ماه شعبان‏

1. ابو حمزه ثمالى مى‏گويد: امام باقر (ع) فرمود: هر كس ماه شعبان را روزه بگيرد، آن روزه او را از هر لغزش و

وصمه و بادره‏اى پاك خواهد كرد. ابو حمزه مى‏گويد: به آن حضرت گفتم: «وصمه» چيست؟ فرمود: قسم ياد

 كردن در مورد گناه و نذر كردن در نافرمانى خدا. گفتم: «بادره» چيست؟ فرمود: قسم خوردن به هنگام خشم. و

توبه كردن از اين گناهان، پشيمان شدن از آنهاست.

2. اسماعيل بن عبد الخالق مى‏گويد: نزد امام صادق (ع) سخن از ماه شعبان و روزه آن به ميان آمد، حضرت

 فرمود: فضيلت آن چنين و چنان است و چنين و چنان آثارى دارد، تا آنجا كه بسا آدمى دستش به خونى ناحق

آلوده مى‏شود و ماه شعبان را روزه مى‏گيرد و اين به حال او سود مى‏بخشد و گناهش آمرزيده مى‏شود.

3. مفضّل بن عمر از امام صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود به خدا سوگند روزه‏

شعبان و ماه رمضان، دو ماه پى در پى، توبه‏اى است كه مورد قبول پروردگار قرار گرفته است.

4. عبد اللَّه بن مرحوم ازدى مى‏گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‏فرمود:

هر كس روز اول ماه شعبان را روزه بگيرد، قطعا بهشت براى او واجب مى‏شود، و هر كس دو روز از آن را روزه

بگيرد، خداوند در دنيا در هر شب و روزى به او نظر رحمت مى‏افكند، و در بهشت نيز نظر رحمت او ادامه خواهد

يافت، و هر كس سه روز از آن را روزه بگيرد، در بهشت هر روز خدا را در عرش زيارت خواهد كرد.

5. اسماعيل بن ابى زياد از امام صادق (ع) نقل كرده است كه پيامبر خدا (ص) فرمود: شعبان ماه من و رمضان

ماه خداست، و آن بهار تنگدستان است، و خداوند عيد قربان را قرار داده است تا شما بينوايان خود را سير كنيد.

پس از گوشت قربانى به آنان غذا دهيد.

6. ابو الصّباح مى‏گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‏فرمود: به خدا سوگند روزه شعبان و ماه رمضان

توبه‏اى است كه مورد قبول پروردگار قرار گرفته است.

7. مفضّل بن عمر مى‏گويد: امام صادق (ع) فرمود: پدرم ميان روزه شعبان و ماه رمضان يك روز فاصله مى‏انداخت،

و على بن الحسين (ع) آن دو را به هم وصل مى‏كرد و مى‏فرمود: روزه دو ماه پى در پى توبه‏اى است كه مورد

پذيرش خداوند است.

8. عمرو بن خالد از امام محمد باقر (ع) نقل كرده است كه فرمود: پيامبر خدا (ص) روزه شعبان و ماه رمضان

را به يك ديگر وصل مى‏كرد، ولى مردم را از

وصل كردن آن دو نهى مى‏نمود و مى‏فرمود: اين دو ماه، ماه خداست و كفّاره گناهان قبل و بعد آن است.

9. حفص بن بخترى از امام صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود: زنان پيامبر (ص) هر گاه قضاى روزه بر آنان

واجب مى‏شد آن را تا ماه شعبان به تأخير مى‏انداختند، زيرا خوش نمى‏داشتند كه مانع خواسته‏هاى رسول

 خدا (ص) شوند، و چون ماه شعبان فرا مى‏رسيد روزه مى‏گرفتند و پيامبر (ص) نيز با آنان روزه مى‏گرفت: و

رسول خدا (ص) مى‏فرمود: شعبان ماه من است.

10. سماعة بن مهران مى‏گويد: به امام صادق (ع) گفتم: آيا كسى از پدران شما ماه شعبان را روزه

گرفته است؟ فرمود: بهترين پدران من رسول خداست و او ماه شعبان را روزه مى‏گرفت.

11. يونس بن يعقوب مى‏گويد: از امام صادق (ع) سؤال كردم آيا از پدران شما كسى ماه شعبان را روزه

مى‏گرفته است؟ فرمود: بهترين پدران من پيامبر خداست كه بيشتر روزه‏هاى خود را در ماه شعبان مى‏گرفت.

12. زيد بن اسلم مى‏گويد: از پيامبر خدا (ص) در باره روزه ماه رجب سؤال كردند، فرمود: چرا از روزه ماه شعبان

غافليد؟

13. اسامة بن زيد مى‏گويد: رسول خدا (ص) پى در پى روزه مى‏گرفت تا آنكه مردم مى‏گفتند: ديگر افطار

نخواهد كرد، و روزه را ترك مى‏كرد تا آنكه مردم مى‏گفتند: ديگر روزه نخواهد گرفت. راوى مى‏گويد: به اسامه

گفتم: آيا پيامبر را ديده‏اى كه در ماهى بيش از ماههاى ديگر روزه بگيرد؟ گفت: آرى.

گفتم: كدام ماه؟ گفت: ماه شعبان ماهى است كه مردم از آن غافلند، و اين ماه ميان رجب و رمضان قرار دارد،

 و ماهى است كه اعمال انسان در آن به سوى پروردگار جهانيان بالا مى‏رود، از اين رو دوست دارم در حالى كه

 روزه‏دار هستم عملم بالا رود.

14. انس مى‏گويد: از رسول خدا (ص) سؤال شد: كدام روزه بهترين روزه‏هاست؟

فرمود: روزه ماه شعبان كه براى بزرگداشت ماه رمضان گرفته مى‏شود.

15. امّ سلمه مى‏گويد: پيامبر (ص) هيچ ماهى را به تمامى روزه نمى‏گرفت، مگر ماه شعبان را كه آن را به

 رمضان وصل مى‏كرد.

16.ابن عباس مى‏گويد: رسول خدا (ص) در حالى كه يارانش نزد او از فضايل شعبان سخن مى‏گفتند- فرمود:

شعبان ماه شريفى است، و آن ماه من است، و حاملان عرش آن را بزرگ مى‏شمارند و قدرش را مى‏شناسند، و

آن ماهى است كه ارزاق مؤمنان به خاطر ماه رمضان در آن افزون مى‏شود، و بهشت را در آن ماه مى‏آرايند، و از آن

روى آن را شعبان ناميده‏اند كه ارزاق مؤمنان به خاطر ماه رمضان در آن تقسيم مى‏شود، و آن ماه عمل است و

حسنات در آن هفتاد برابر مى‏شود، و بديها فرو مى‏ريزد، و گناهان آمرزيده مى‏شود، و حسنات پذيرفته مى‏گردد، و

خداوند بزرگ در اين ماه به بندگان خود مباهات مى‏كند، و از عرش خود به روزه داران و عبادت‏كنندگان نظر رحمت

مى‏افكند و به آنان بر حاملان عرش خود مباهات مى‏نمايد. در اين هنگام على بن ابى طالب (ع) برخاست و گفت:

پدر و مادرم فداى تو باد اى رسول خدا، بخشى از فضايل اين ماه را براى ما بيان كنيد تا رغبت ما نسبت به روزه

گرفتن و عبادت كردن در آن بيشتر شود و براى خداوند جليل در آن شب زنده دارى كنيم.

پيامبر (ص) فرمود: هر كس روز اول ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند هفتاد حسنه براى او مى‏نويسد كه هر

 حسنه با عبادت يك سال برابر است.

و هر كس دو روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، گناهان ويرانگر او زدوده مى‏شود.

 و هر كس سه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد درجه از مرواريد و ياقوت در بهشت براى او بالا برده مى‏شود.

 و هر كس چهار روز از ماه شعبان را روزه بگيرد روزى او وسيع مى‏گردد.

 و هر كس پنج روز از ماه شعبان را روزه بگيرد محبوب بندگان خدا مى‏شود.

و هر كس شش روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند هفتاد نوع بلا را از او مى‏گرداند.

 و هر كس هفت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، از شرّ ابليس و لشكريان او، و از شرّ وسوسه‏ها و اشاراتش

مصون مى‏ماند

و هر كس هشت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، از دنيا بيرون نمى‏رود مگر اينكه از آب حوضهاى بهشت

سيراب مى‏گردد.

 و هر كس نه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، نكير و منكر به هنگام سؤال و جواب بر او مهر مى‏ورزند.

و هر كس ده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند قبر او را هفتاد ذراع در هفتاد ذراع براى او وسيع مى‏كند.

 و هر كس يازده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، يازده مناره از نور بر روى قبرش نصب مى‏كنند.

 و هر كس دوازده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هر روز هفتاد هزار فرشته در قبرش به زيارت او مى‏روند تا

روزى كه در صور دميده شود.

 و هر كس سيزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، فرشتگان هفت آسمان براى او آمرزش مى‏طلبند.

و هر كس چهارده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، به چهارپايان و درندگان و حتى به ماهيان درياها الهام مى‏شود

كه براى او آمرزش بخواهند.

 و هر كس پانزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، پروردگار عزّتمند او را ندا مى‏كند: به عزّتم سوگند كه تو را

به آتش دوزخ نمى‏سوزانم.

 و هر كس شانزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد. هفتاد درياى آتش بر او خاموش مى‏گردد.

و هر كس هفده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، تمام درهاى دوزخ به روى او بسته مى‏شود.

 و هر كس هيجده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، همه درهاى بهشت به رويش گشوده مى‏شود.

 و هر كس نوزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار كاخ از مرواريد و ياقوت در بهشت به او داده مى‏شود.

و هر كس بيست روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار حوريه بهشتى به او تزويج مى‏كنند.

 و هر كس بيست و يك روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، فرشتگان به او خوشامد مى‏گويند و با پر و بال خود

 او را نوازش مى‏كنند.

 و هر كس بيست و دو روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار حلّه از ديباى نازك و ضخيم به او مى‏پوشانند.

 و هر كس بيست و سه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هنگام خروج از قبر، مركبى از نور براى او مى‏آورند و

او بر آن سوار مى‏شود و به سوى بهشت پرواز مى‏كند.

و هر كس بيست و چهار روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، شفاعتش در حق هفتاد هزار نفر از يكتا پرستان

 پذيرفته مى‏شود.

و هر كس بيست و پنج روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، برات بيزارى از نفاق را به او مى‏دهند.

 و هر كس بيست و شش روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند جواز عبور از صراط را براى او صادر مى‏كند.

 و هر كس بيست و هفت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند برات آزادى از آتش دوزخ را براى او مى‏نويسد.

 و هر كس بيست و هشت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد چهره‏اش نورانى مى‏شود.

 و هر كس بيست و نه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، از خشنودى كامل الهى برخوردار مى‏گردد.

 و هر كس تمام سى روز ماه شعبان را روزه بگيرد، جبرئيل از جلوى عرش او را ندا مى‏كند: اى فلانى، عمل خود

را از سر گير و به كار نو بپرداز كه گناهان گذشته‏ات بخشيده شده است، و خداوند جليل مى‏گويد: اگر گناهان تو

به شماره ستارگان آسمان و قطرات باران و برگ درختان و به تعداد ريگها و شنهاى بيابان و روزهاى دنيا بوده ه

مه را بر تو بخشودم، و اين كار بر خدا دشوار نيست پس از آنكه تو ماه شعبان را روزه گرفته‏اى. ابن عباس

مى‏گويد: اين ثواب روزه ماه شعبان است.

منبع : ثواب الاعمال ترجمه انصاری ص ۱۱۹ الی ۱۲۷

فضیلت ختم روزه در روزهای دوشنبه و پنج شنبه ماه شعبان :

از رسول خدا صل الله علیه و آله روایت شده است که فرمود : کسی که روز دوشنبه و پنج شنبه ماه شعبان را

 روزه بگیرد خداوند برای او بهره ای قرار می دهد پس کسی که در این دو روز را روزه بگیرد خداوند برای او بیست

حاجت از حاجت های دنیایی و بیست حاجت از حاجت های آخرتی را برآورده می سازد

منبع : اقبال الاعمال ص ۲۰۱